کانت قوه حکم تاملی (خیال) را قوه ذوقِ زیباشناختی معرفی کرده است. هنگامی که خیال مستقل از فاهمه و عقل، و بر مبنای اصل غایتمندی ذهنی، صورت های محض اعیان را انتزاع کند، «زیبایی آزاد» عرضه می دارد، و هنگامی که این صورت ها را با مفهوم کمال (غایتمندی عینی درونی) عین همراه سازد، «زیبایی مقید» عرضه می دارد. کانت این اتصال را در زیبایی مقید، اتصال خیر و زیبا دانسته است. این نکته، ابهام وسیعی را در تلقی کانت از معنای زیبایی ایجاد کرده است، به گونه ای که برخی از مفسران، زیبایی مقید را زیبایی اصیل ندانسته، بلکه آن را محصول عقل دانسته اند. این نوشتار درصدد است با تشریح زیبایی آزاد و زیبایی مقید از نظر کانت، و تاکید وی بر استقلال حکم زیباشناختی، نادرستی این تفسیر را نشان دهد.

Nature has aesthetics of its own, what can provoke the human mind into better recognizing the concept of Beauty via mental perception. As such, human mind can interact with the nonverbal expressions of nature only to better his/her primitive aesthetic knowledge and reach a more novel recognition of aestheticism via the practice of interpretative deduction. This article has been the result of a series of discussions and dialogues between the authors on the nature of aesthetic geotouring and exploring the natural phenomena based on the Dialectical Method of Socrates and modelled after the Platonic dialogues. The outcome of this dialectic study brings to light the fact that touring in nature through providing the due opportunity for mental perception of aesthetic phenomena can provide a clearer definition of ‘Beauty’ in its rich variety. Aesthetic search as such will culminate in forming a more illuminated mental concept of Beauty in mind, what can influence human rationale for aesthetic judgment and enrich even more the texture of human aesthetic creation. Such aesthetico-interpretative endeavor might lead to a higher potential for creating more original works of literature and art and culminate in a better judgment about such aesthetic creations.

در مقاله حاضر محور اصلی سخن "زیبایی" است. در جستجوی آنیم که قوانین حاکم بر این احساس را کشف کنیم.چه می شود که پدیده ای در نظر ما زیبا و پدیده دیگر زشت جلوه گر می شود؟ با توجه به اینکه زیبایی در همه پدیده های زندگی وجود دارد، مقاله حاضر به بررسی زیبایی در معماری و فضاهای ساخته شده برای زندگی انسان اختصاص خواهد داشت.

هدف اصلی در این پژوهش، تبیین نسبت زیبایی هنری و زیبایی طبیعی از منظر آکویناس است. پژوهش حاضر از نوع بنیادی و ماهیت آن، تبیینی – تحلیلی است. گردآوری اطلاعات، با روش کتابخانه ای و تحلیل کیفی است. این پژوهش نشان می دهد که در هر دو نوع، با زیبایی محسوس روبه رو هستیم. هر دو زیبایی، ناقص و بازتابی از زیبایی کامل الهی هستند. زیبایی طبیعی، بدون دخالت انسان و زیبایی هنری، با دخالت انسان است. احساس زیباشناختی صرف و مختلف در هر دو نوع زیبایی وجود دارد. خدا دلیل زیبایی طبیعی است. زیبایی هنری خلق صورت نیست، بلکه بازنمایی یا تغییر صورت است. زیبایی طبیعی برتر از زیبایی هنری است؛ چراکه اصل به عنوان معیار زیبایی، طبیعت است و زیبایی هنری به نوعی برگرفته از زیبایی طبیعی است. معیارهای زیبایی ساز (هماهنگی، تناسب، وضوح و کمال) در دو نوع زیبایی طبیعی و هنری جاری هستند. دیدگاه آکویناس در باره زیبایی طبیعی، توصیفی است.